Jack Pot 

hoofdstuk 7 - De geheime kroeg

​

Voordat ik mijn stalen ros beklom om mijn aars op de barkruk naast Hamer te zetten, bond ik de strijd aan met melancholie. Het dutje had ik gedut, de maaltijd had gesmaakt, er lag een dik uur voor me in ’t verschiet die ik geheel naar eigen inzicht mocht invullen. In de chaos van over het tapijt slingerende geschreven aantekeningen stuitte ik op haar, mijn ene Ware. Mijn schoonmaker hekelde mijn slingerende aantekeningen. Hij wilde ze netjes sorteren, in een map stoppen, met het risico dat ik er nooit meer naar zou kijken.

‘Nee, je strooit ze na het schoonmaken weer netjes over het vloerkleed! Het kan me niet schelen dat het meer tijd kost, dat levert jou ook geld op.’ Daar had ik een punt.  

Struinend op mijn blote voeten door de aantekeningen, trok een vel mijn aandacht. Voor ik het wist, begon ik te lezen en voor dit lezen zouden de goden mij voor gek verklaren!

‘GEK!’ zouden ze mij verwijten. ‘GEK! Wat mankeert je?!! Je dompelt jezelf in het lijden...gek.’

​

'Met de staart tussen mijn benen bewonder ik haar. Ze is een oerkracht. Alles verwoestend. Temperamentvol. Vol passie. Ze is een schoonheid in al haar ondoorgrondelijke facetten. Ik beschouw het als een stilzwijgende eer om niet te klagen over mijn liefde voor haar. Ik draag de last met hoop. Ze is immer aanwezig, loerend op de achtergrond. In mijn stille momenten tormenteert zij me. Een liefde als anker dat ik, de klootzak, besloot te dragen. Ik ben niet wijs. Een dwaas. Dolend over akkers waar niets te oogsten valt. Slechts een dwaas kastijdt zich met wanhopende passen, op zoek naar zelf verzonnen legenden.

Ik zal haar nooit bezitten. Ze houdt onvoorwaardelijk van me, maar zoals de zon verschijnt en verdwijnt ze. Ik ben blij dat ze er altijd is als ik haar nodig ben. Ik heb alleen moeite met de vrijheid die ze mij schenkt. Mijn eenzame zelf zoekt naar constante troost en steun. Ik wil me in haar verstoppen voor de rest van de wereld. Samen zijn en niets meer hoeven. De wereld kan mijn reet kussen, wat heb ik aan de wereld! Mijn verstand zegt dat er zoveel moois ligt om te delen. Zoveel mensen welke ik kan helpen, maar ik voel me te klein. Te zwak. Volgens Paolo Coelho zijn beschrijving, is zij mijn Zahir. Ik houd meer van haar, dan van mezelf. Zij vult al mijn leegten.'

 

Het lezen van de aantekening was een melancholische klotenstrijd. Ik verloor altijd.

‘De Ware’ zou dit hoofdstuk moeten heten, ware het niet dat ik er verder niet bij wilde stil staan. De aantekening borg ik op in een map. Haar map.

 

Ik kon m’n gedachten niet tegen houden, ze dachten aan haar. Zij reet vergeten wonden open. Een immer aanwezige pijn van teleurgesteld verlangen. Ik dacht dat ik van haar verlost was, maar de pijn had zich verstopt. Ik voelde mij eenzaam.

​

Het dikke uur was door de gevoelige molen gemaald, het was tijd om mijn wonden te likken, en te zalven met helende whisky. Vergeten was ook helen. De stalen ros werd bereden en mijn aars belandde op de barkruk.